اگر در زندگی سؤالات درستی از خودمان نپرسیم، به احتمال زیاد نتیجه‌ این می‌شود که زندگی بر وفق مرادمان نخواهد شد. ولی مواجهه با برخی سؤالات نیز دشوار است، چون معمولا یا می‌ترسیم پاسخی را که می‌خواهیم، دریافت نکنیم یا اینکه واقعا نمی‌خواهیم جواب را بدانیم.

همانقدر که چیزهای خوب در زندگی آسان به دست نمی‌آیند، فرارکردن از سؤالات دشوار هم راه مطمئنی برای داشتن یک زندگی متوسط و به دور از هیجان است.

به اعتقاد من این موضوع را سقراط به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند: زندگی نیازموده، ارزش زیستن ندارد.

۱. چقدر تصورم از خودم با برداشت دیگران از من متفاوت است؟

۲. امروز بر چه کسی یا چه چیزی تأثیر مثبت گذاشته‌ام؟

۳. آیا به ارزش‌هایم وفادار بوده‌ام؟

۴. اگر به همه‌ی اهدافم رسیده بودم چه احساسی داشتم؟ چطور می‌توانم این احساس را در راه رسیدن به آن اهداف داشته باشم؟

۵. برای یادگیری کدام موضوعات به اندازه‌ی کافی وقت نگذاشته‌ام؟

۶. در کدام بخش‌های زندگی‌ام درجا زده‏‌ام؟

۷. در ۵ سال آینده دوست دارم زندگی‌ام چگونه باشد؟

۸. اگر از چیزی نمی‌ترسیدم چه کار می‌کردم؟

۹. چه کسی شایستگی و خصوصیاتی را دارد که برای پیشرفت از او الهام بگیرم؟

۱۰. داریم کدام مشکل را حل می‌کنیم؟

۱۱. چه چیزی مانع از انجام کارهایی می‌شود که باید انجام دهم؟

۱۲. مشاور یا مربی من می‌شوی؟

۱۳. مهم‌ترین درسی که تاکنون در زندگی گرفته‌ام چه بوده است؟ آیا به آن عمل می‌کنم؟

انسان های بزرگی پس از خود چیزی را به یادگار می گذارند.برنده ها می دانند که هیچ کسی به تنهایی نمی تواند برنده باشد.حتی با وجودی که قهرمانان مدال ها را برنده می شوند،آن ها می دانند که افراد زیادی چون معلمان،والدین،مربیان،طرفداران و رهبران ان ها در موفقیت آن ها نقش داشته اند.انسان موفق هیچ وقت نمی تواند به طور کامل زحمات و محبت های این افراد را جبران کند.تنها راه نشان دادن یک سپاس اندک کمک کردن به آنهایی است که پشت سر ما قرار دارند.

سقراط به افلاطون درس داد،وافلاطون به ارسطو و ارسطو اسکندر کبیر را پرورش داد.دانش هر چه قدر هم دست به دست شود بازهم از بین نمی رود.

بزرگترین مسئولیت ما به ارث گذاشتن چیزی است که برای نسل آینده منبع خیر و برکت باشد